Τη λένε Αλίθια, και μου αρέσει η ιδέα του να είμαι
μαζί της.
Μου αρέσει η ιδέα του να είμαι μαζί με την Αλίθια.
Με μία αλήθεια.
Τουλάχιστον για μια φορά,
για ένα απόγευμα,
για ένα βράδυ.
Σ’ αυτή τη πλάκα που μας κάνει η ζωή,
μία στιγμή να
δημιουργήσουμε δική μας.
Μπορεί και να ‘μαι έτοιμος για μια καινούρια
ιστορία.
Η προηγούμενη έτσι και αλλιώς, ξεχάστηκε για πάντα.
Καλά είναι ο νους μου.
Ήρεμος, ακούγοντας τις νότες να χορεύουν.
Τουλάχιστον όσο έχω κρασί στο ποτήρι μου,
θα ζει και αυτός καλά μαζί με τη ψυχή μου.
Μα, νοιώθω λίγο ένοχος και πρέπει να το πω.
Είναι που ξέχασα στο έξω μέρος της καρδιάς μου τα
κλειδιά μου απόψε.
Ο Γκούσταβ Μάλερ μου κρατάει συντροφιά και με
διδάσκει.
Πέρασαν ώρες.
Τώρα, τον εαυτό μου κοιτάζω στον καθρέφτη.
Σκουπίζω
το πρόσωπό μου, και ντύνομαι αργά.
Αργά, αργά, αργά.
Όπου να ναι θα μου χτυπήσει τη πόρτα.
Περιμένω κάτι να συμβεί.
Και είμαι έτοιμος γι’ αυτό. Την περιμένω.
Θα μου προτείνει να το ζήσουμε μαζί το βράδυ απόψε,
οι ιστορίες μας να γίνουν μία.
Και τι να πω..
Και τι να πω.
Θα πω αλήθεια.
Στολίστηκα ως επισκέπτης μίας πανέμορφης γιορτής,
όπου ο Γκούσταβ Μάλερ τη ψυχή του θ’ αλαφρύνει μιλώντας ώρες για την Άλμα.
Περιμένω κάτι να συμβεί. Μα δεν συμβαίνει.
Δεν θα συμβεί μάλλον ποτέ.
Σε ευχαριστώ που με έκανες ξανά να γράψω.
(30.07.2017)
