Θα γεννηθούμε σε κάποια άχρωμη πόλη
με βρόμικο αέρα.
Θα βιώσουμε τη μοναξιά
και τις συνέπειές της στο έπακρο,
ενόσω σταδιακά θα χάνουμε τη γενετήσια αίσθηση του Κάλλους.
Και πριν ακόμα καταλάβουμε αυτό που απωλέσαμε,
θα γίνουμε Πολίτες «ενεργοί».
Θα υπηρετήσουμε «Πατρίδες Αχάριστες»
και θα εκλέγουμε τους προεστούς μας
όποτε αυτοί μας το μηνύσουν.
Θα χάνουμε λεπτό με το λεπτό την αξιοπρέπεια μας,
και θα κολλούμε ένσημα,
και θα πληρώνουμε φόρους,
και θα οδηγούμε σε δρόμους που καταλήγουνε στο πουθενά.
Και έπειτα, θα μάθουμε να υποφέρουμε τις νύχτες
και να υπομένουμε τις μέρες μας.
Θα μάθουμε να υπακούμε στις προσταγές
της σύγχρονής μας εποχής,
επειδή κάποιοι πιο ηλίθιοι από εμάς
θα πλάθουνε τη συμπεριφορά μας,
τη διασκέδαση,
και τη τέχνη στο όνομα του «σύγχρονου».
Και εμείς θα συμφωνούμε δίχως σκέψη.
Και ύστερα θα έρθει η απελπισία.
Και θα πυκνώσουν οι στιγμές
που θα στρέφουμε τα πονεμένα μας μάτια στο χώμα μιας πατρίδας πουλημένης παρακαλώντας τον δρόμο,
να μας φτάσει στην αρχή.
Μα θα είναι αργά.
22/9/08