Είναι στιγμές νηφάλιες,
όταν η μοναξιά που νιώθω,
με φέρνει σε απόγνωση.
Αναστενάζω,
κρύβω το πρόσωπό μου στις παλάμες,
κρατώντας τα μάτια ανοιχτά.
Ανάβω το ένα τσιγάρο μετά το άλλο,
ξεφυσώντας ένα απέραντο γιατί.
Μπορεί να κυλήσουν βδομάδες ολόκληρες
δίχως να χτυπήσει το τηλέφωνο.
Δεν έχω φίλους.
Δεν έχω οικογένεια.
Δεν έχω τις όμορφες στιγμές καταχωρημένες σε ημερολόγιο.
Τετράδιο φωτογραφικό,
σχεδόν ξεθωριασμένο με στίγματα κρασιού
κρατάω στη μνήμη.
Έτσι,
να βρίσκεται..
Σήμερα αγόρασα εισιτήριο δίχως επιστροφή.
Αποφάσισα να ξεκινήσω τον δικό μου Δρόμο.
Σαν άλλος Kerouac να ζήσω τον κόσμο.
Ένα ταξίδι που ίσως με φτάσει κάπου.
Εάν τα καταφέρω, θα νιώσω καλύτερα.
Και αυτό γιατί έχω μάθει από μικρός,
να ζω για μια αρχή.
********************************************************
Και να που τώρα βρίσκομαι τριάντα χιλιάδες πόδια
πάνω απ’ τη Γηραιά Ήπειρο με προορισμό το νησί του Angeln.
Μια καστανομάλλα αεροσυνοδός
ντυμένη στα χρώματα του ωκεανού,
μου πρόσφερε ουίσκι λίγο πριν.
Θα μπορούσα να είμαι το ποτό
και εκείνη το παγάκι,
συλλογίζομαι και χαμογελώ,
στις πρόστυχές μου σκέψεις
ευτυχισμένος.
18/4/08