Σας εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να περάσετε ένα υπέροχο και δημιουργικό καλοκαίρι. Να ζήσετε καινούριες εμπειρίες, μοναδικές∙ και να κρατήσετε εικόνες που η θύμησή τους να σας κάνει να χαμογελάτε.

Φιλικά, Χρήστος Κελλάρης.

**** **** **** **** **** ****

«ΠΩΣ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΕΙΣ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ»

Μερικές φορές όταν βρίσκομαι ξαπλωμένος κάπου ανάσκελα,
νοιώθω τα μάτια μου να βρέχονται.
Μια περίεργη ένωση υγρής μορφής
αρχίζει να κατεβαίνει το δέρμα μου εξερευνώντας το σπιθαμή προς σπιθαμή∙
μέχρι να τσακιστεί σε κάποιο κλείσιμο των βλεφάρων.
Κυλάει στο μάγουλο και καταλήγει στα χείλη μου η στο λαιμό μου η κάπου.
Είναι ένα δάκρυ.
Μία ανόητη σπονδή σε αυτό το κάποιο.
Μα δεν είναι αποτέλεσμα πόνου ή
θλίψης καθημερινής σπαρακτικής ή
η αιτία κάποιας ανάμνησης,
μιας αγάπης παλιάς που τριγυρίζει τώρα στα παλιά λημέρια έχοντας καταστραφεί για πάντα. Θα μπορούσε και να είναι…
Μα η ψυχή είναι ανίκανη να δακρύσει όταν εγώ το θέλω.
Ίσως γι’ αυτό και να μην είχε, και να μην έχει ακόμα και σήμερα, μορφή
και να περιγράφεται γλυκά και λυρικά σε κάποια στυφά αναγνώσματα μόνο.
Η αγάπη…
Η αγάπη είναι ανθρώπινη αδυναμία,
σαν το λάθος που δε μπορείς να μη δε κάνεις.
Σαν μια τρύπα που φαίνεται τη μέρα,
ενώ εσύ κυκλοφορείς μόνο τα βράδια∙
και μάλιστα τόσο πολύ μεθυσμένος που δε μπορείς να μετρήσεις το άθροισμα των παπουτσιών που φοράς..
Έχουνε γράψει πολλοί για την αγάπη.
Δεκάδες σελίδες γι’ αυτό το συναίσθημα και τις συνέπειές του ακόμα,
αλλά κανένας ποτέ δε κατάφερε να γράψει για το πώς να την αποφύγεις.
Είναι δύσκολο να γράψεις κάτι τέτοιο όταν αγαπάς.
Γι’ αυτό και εγώ δε θα το κάνω απόψε.
25/6/08

«ΜΙΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗ»

Είναι καλό να εμμένεις σε κάτι που σε γοητεύει.
Σε ακούσματα, σε γεγονότα,
σε συγγραφείς και σε γυναίκες.
Είναι απλά κάτι το αυτονόητο που πολλοί δεν το καταλαβαίνουν
και το κατηγορούν.
Τους μοιάζει παράδοξο,
παράλογο,
σχεδόν κακουργηματικό.
Σε στιγματίζουν και σου κολλούν το δάκτυλο στη πλάτη,
επειδή μπορείς ακόμα να γοητευθείς
απ’ αυτό που επιδίωξαν με τρόπο επιμελή
να αφανίσουν.
Άλλωστε όλοι οι συγγραφείς και ποιητές
είναι προσκολλημένοι σε κάτι.
Αυτό το κάτι είναι που γεννάει τη πραγματική λογοτεχνία,
την αληθινή, ζωντανή ποίηση.
Είναι καλό λοιπόν να εμμένεις σε πρόσωπα και καταστάσεις,
στο παρελθόν και σε γυναίκες.
Ζήσε τις εμμονές σου με το παραπάνω.
Άφησε τον υπόλοιπο κόσμο να χάνεται στιγμή με τη στιγμή
στο περιβάλλον του που έκρυψε με κουρτίνες και πλημμύρισε με φόβους.
23/1/07

ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ...

ΤΟ ΣΟΚΑΚΙ ΤΩΝ ΑΝΕΜΟΣΤΡΟΒΙΛΩΝ

ΟΥΙΛΙΑΜ ΜΠΑΡΟΟΥΖ
Εκδώσεις Απόπειρα

Πρόκειται για ένα διήγημα του Οίλιαμ Μπάροουζ το οποίο περιλαμβάνει τις παρακάτω επτά σύντομες ιστορίες:
1) Ημέρα των Ευχαριστιών, 28 Νοεμβρίου 1986
2) Ο Τζέρρυ και ο Χρηματιστής
3) Να μιλάς για τον Τζο τον Νεκρό
4) Αδιέξοδο που Βρωμάει
5) Οι ΣΜ
6) Το Βιβλίο των Σκιών
7) Εκεί που Πήγαινε

33Χ3Χ33 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΔΟΚΙΜΙΑ ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ

ΚΑΜΜΙΝΓΚΣ ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΕΣΤΛΙΝ
Εκδώσεις : ΝΕΦΕΛΗ

Ο Κάμμινγκς (1894-1962) δεν συγκαταλέγεται στην πρώτη σειρά των μοντερνιστών ποιητών, που μονοπωλείται συνήθως από τον Έλιοτ, τον Πάουντ και τον ύστερο Γέητς, και ολοκληρώνεται με τον Στήβενς, τον Γουίλλιαμς και τη Μουρ. Βρίσκεται όμως στην αιχμή του μοντερνιστικού πειραματισμού, ενώ είναι και άφθαστος λυρικός και σατιρικός συγγραφέας.

Ο ΜΑΛΟΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ

ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΠΕΚΕΤ
Εκδώσεις Ύψιλον

«…Ιστορίες, ιστορίες, χρόνια και χρόνια με ιστορίες, κι ύστερα, ξαφνικά, η ανάγκη ενός άλλου, να μου κάνει παρέα, όποιος να ’ναι, ένας άγνωστος, να του μιλάω, να προσποιούμαι πως μ’ ακούει, χρόνια κι έτσι, κι ύστερα, τώρα, κάποιου άλλου, κάποιου που να με ήξερε…»

Ο Σάμουελ Μπέκετ γεννήθηκε στις 13 Απρίλη του 1906 στο Φοξρόκ, νότια του Δουβλίνου. Από το 1937 ζει στο Παρίσι και εκεί πεθαίνει στις 22 Δεκεμβρίου του 1989. Θεωρείται ο μεγαλύτερος θεατρικός συγγραφέας του 20ού αιώνα και επηρέασε όσο κανείς άλλος όλη τη σύγχρονη λογοτεχνία. Τίποτα δεν είναι ίδιο μετά από τον Μπέκετ.Ο ίδιος είχε πει όταν ήταν νέος ακόμα, "ότι ο συγγραφέας της εποχής μας πρέπει να εφεύρει μια γλώσσα που να εμπεριέχει το χάος". Και είναι αυτό ακριβώς που δημιούργησε.Έγραψε ποίηση, πεζογραφία και θέατρο.Ο Μπέκετ είναι δίγλωσσος συγγραφέας. Έγραψε τόσο στα αγγλικά όσο και στα γαλλικά.Το πρώτο του θεατρικό έργο είναι το θρυλικό "Περιμένοντας τον Γκοντό" που ανέβηκε στο Παρίσι το 1953 και αμέσως η φήμη του εξαπλώθηκε σ" όλο τον κόσμο. Μπορεί να συνοψίσει κανείς πως το θέμα που τον απασχόλησε σ" όλη του τη ζωή είναι η ανημπόρια, η άγνοια και η αδυναμία του ανθρώπου.