Και που να ήξερα.
Το απόγευμα πριν σηκωθώ απ’ το κρεβάτι,
έπειτα από τον εφιάλτη μου.
Και που να ήξερα τι μου ξημέρωνε η βδομάδα∙
και που να ήξερα ακόμα χθες το βράδυ,
ή καλύτερα πολλές χρονιές πιο πριν.
Και που να ήξερα,
πως κάποτε υπήρξα χαρούμενος.
Χαρούμενος.
- Εγώ;
Το μπουκάλι φαίνεται να μην ενδιαφέρεται απόψε.
Και
όμως φαίνεται πως ήμουν του απαντώ.
Και ας αδιαφορεί∙
ο πατέρας λίγο πριν,
μου έστειλε παλιές
φωτογραφίες.
Πολύ παλιές φωτογραφίες.
Και που να ήξερα το απόγευμα
πριν σηκωθώ απ’ το κρεβάτι,
πριν σηκωθώ απ’ το κρεβάτι,
αφού παιδεύτηκα στον ύπνο
παλεύοντας ένα όνειρο κακό,
αφού κατάφερα να σπρώξω τα σκεπάσματα
μακριά να μη με πνίξουν,
μακριά να μη με πνίξουν,
πως κάποτε υπήρξα μικρός και χαρούμενος.
Πως κάποτε στάθηκα δίπλα σε ανθρώπους
που τώρα πια τον ήχο της φωνής τους δεν θυμάμαι.
(13.07.2019)
