«Camera Obscura»

Και που να ήξερα.

Το απόγευμα πριν σηκωθώ απ’ το κρεβάτι,

έπειτα από τον εφιάλτη μου.

Και που να ήξερα τι μου ξημέρωνε η βδομάδα∙

και που να ήξερα ακόμα χθες το βράδυ,

ή καλύτερα πολλές χρονιές πιο πριν.

Και που να ήξερα,

πως κάποτε υπήρξα χαρούμενος.

Χαρούμενος.

- Εγώ;

Το μπουκάλι φαίνεται να μην ενδιαφέρεται απόψε. 

Και όμως φαίνεται πως ήμουν του απαντώ.

Και ας αδιαφορεί∙

ο πατέρας λίγο πριν, 

μου έστειλε παλιές φωτογραφίες.

Πολύ παλιές φωτογραφίες.

Και που να ήξερα το απόγευμα 
πριν σηκωθώ απ’ το κρεβάτι,

αφού παιδεύτηκα στον ύπνο

παλεύοντας ένα όνειρο κακό,

αφού κατάφερα να σπρώξω τα σκεπάσματα 
μακριά να μη με πνίξουν,

πως κάποτε υπήρξα μικρός και χαρούμενος.

Πως κάποτε στάθηκα δίπλα σε ανθρώπους

που τώρα πια τον ήχο της φωνής τους δεν θυμάμαι.

(13.07.2019)

«Βερδάδ»

Τη λένε Αλίθια, και μου αρέσει η ιδέα του να είμαι μαζί της.

Μου αρέσει η ιδέα του να είμαι μαζί με την Αλίθια. Με μία αλήθεια.

Τουλάχιστον για μια φορά,

για ένα απόγευμα,

για ένα βράδυ.

Σ’ αυτή τη πλάκα που μας κάνει η ζωή, 

μία στιγμή να δημιουργήσουμε δική μας.

Μπορεί και να ‘μαι έτοιμος για μια καινούρια ιστορία. 

Η προηγούμενη έτσι και αλλιώς, ξεχάστηκε για πάντα.

Καλά είναι ο νους μου.

Ήρεμος, ακούγοντας τις νότες να χορεύουν.

Τουλάχιστον όσο έχω κρασί στο ποτήρι μου,

θα ζει και αυτός καλά μαζί με τη ψυχή μου.

Μα, νοιώθω λίγο ένοχος και πρέπει να το πω.

Είναι που ξέχασα στο έξω μέρος της καρδιάς μου τα κλειδιά μου απόψε.

Ο Γκούσταβ Μάλερ μου κρατάει συντροφιά και με διδάσκει.

Πέρασαν ώρες.

Τώρα, τον εαυτό μου κοιτάζω στον καθρέφτη.

Σκουπίζω το πρόσωπό μου, και ντύνομαι αργά.

Αργά, αργά, αργά.

Όπου να ναι θα μου χτυπήσει τη πόρτα.

Περιμένω κάτι να συμβεί.

Και είμαι έτοιμος γι’ αυτό. Την περιμένω.

Θα μου προτείνει να το ζήσουμε μαζί το βράδυ απόψε, 

οι ιστορίες μας να γίνουν μία.

Και τι να πω..

Και τι να πω.

Θα πω αλήθεια.

Στολίστηκα ως επισκέπτης μίας πανέμορφης γιορτής, 

όπου ο Γκούσταβ Μάλερ τη ψυχή του θ’ αλαφρύνει μιλώντας ώρες για την Άλμα.

Περιμένω κάτι να συμβεί. Μα δεν συμβαίνει.

Δεν θα συμβεί μάλλον ποτέ.

Σε ευχαριστώ που με έκανες ξανά να γράψω.

(30.07.2017)

Το τελευταίο τραγούδι του Ντύλαν

Έπειτα από τόσα χρόνια θυμήθηκα το παλιό μου ιστολόγιο ξανά..

Η αλήθεια είναι ότι αποφεύγω να το κάνω γιατί μία και μόνο ματιά στις ημερομηνίες των αναρτήσεων αρκεί να κάνει χίλιες δύο υπέροχες στιγμές του χθες σημερινές. Πόσα πράγματα έχουν αλλάξει μέσα σε μόλις 6 χρόνια από τη τελευταία μου ανάρτηση.. Στις ζωές μας γενικά. 

Η δυνατή πένα όμως του φίλου μου Κώστα Δρουγαλά παρέμεινε ζεστή! 

Να το διαβάσετε! Ο συγγραφέας - δρυίδης είναι ένας από εμάς και τα γραφόμενά του αποτελούν μία δική μας - δική σας μετα-ιστορία που ξεκίνησε κάποτε και δεν τελείωσε ακόμα, σε κάποια γωνιά μιας πόλης ενός πλανήτη κάποιου γαλαξία, δευτερόλεπτα φωτός από μακριάς μας.. 

Καλή δύναμη φίλε και πίνουμε στα επόμενα που έρχονται! 

(Εκδόσεις Πικραμένος, 2016 μ.χ.)

2010 ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ

Ένας ακόμα χρόνος μας αφήνει για πάντα καλοί μου φίλοι, και ένοικοι του blog. Κάνοντας όλοι την αυτοκριτική μας ελπίζω να συμφωνήσουμε πως το 2009 ήταν μια δημιουργική, παραγωγική και χαρούμενη χρονιά για όλους μας.
Ας ευχηθούμε πως το 2010, ο παραλογισμός και η ανθρώπινη ηλιθιότητα θα κοπάσει και σύνεση και ειρήνη θα επικρατήσει σε ολόκληρο τον κόσμο.
Όσο για εμάς; Υγεία και όλα θα πάνε καλά..

Χρόνια Πολλά,

Χρήστος Κελλάρης
Husam Othman
Saif Abdo
Saad Almashari
John Papasideris
Ali Naif
Donald Ogoh
Yuriano Adikusumo
Savvas Tsonoglou
Ian Glasgow