«Ο ΚΑΙΡΟΣ Μ’ ΕΧΕΙ ΔΙΔΑΞΕΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΩ»

Νιώθω σα λαβωμένο ζώο.
Χάνω αυτούς που αγαπώ,
κάθε μέρα, κάθε δευτερόλεπτο.
Πονάω πολύ. Ο χρόνος κυλάει σα νερό.
Σα νερό. Και χάνεται. Έτσι απλά.
Και αυτοί που αγαπώ είναι λίγοι διαλεγμένοι ένας-ένας με προσοχή.
Ίσως αυτό είναι που το κάνει να μοιάζει χειρότερο.
Τραγικό στο φως της μέρας, δραματικό κάτω απ’ τα άστρα της νύχτας.
Οι άνθρωποι γερνούν, παχαίνουν, κρυώνουν, ακρωτηριάζονται,
σε ανύποπτες στιγμές, όλοι κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό,
κάτω απ’ τα ίδια άστρα,
γύρω απ’ τις ίδιες νωχελικές κραυγές.
Έτσι είναι η ζωή καθώς ξεμακραίνει,
πονούν οι άνθρωποι όταν μυρίζονται το θάνατο,
γιατί μπορούν και τον καταλαβαίνουν.
Τον νοιώθουν.
16/2/07