«ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ»

Καλοκαίρι ’99, κρυμμένος στον παράδεισο.
Δυο σκιές χορεύουν.
Μοιάζουν γεμάτες χάρες και ευτυχία,
μα η λυπημένη τους μορφή, δε ξεγελά.
Διαγράφεται ξεκάθαρα πάνω στο λευκό βαμμένο τοίχο.
Τα δένδρα γύρω απ’ το καλοκαιρινό κρησφύγετο,
του κάθε εικονόφιλου που σέρνει μια αγάπη της μιας νύχτας,
παραμένουν δώδεκα μέρες τώρα ασάλευτα.
Θαρρείς πως έχουν χάσει κάθε τους ενδιαφέρον για ζωή,
για θρόισμα,
για μια βροχή,
για μια ακόμα προβολή μέσα στη νύχτα των ήχων των ποντικόμορφων πουλιών και των βατράχων.
Ανάμεσα στο κοινό, βρίσκεται κι’ αυτή,
καθισμένη στα φτηνά άσπρα καθίσματα.
Δε ξέρω αν κάποτε, έστω για μια στιγμή, στάθηκε δίπλα μου αληθινά.
Αγκαλιά με κάποιον, που νομίζω πως κοιμάται,
τη βλέπω τώρα να χαζεύει τη πλοκή της ίδιας τής της ιστορίας
που ξετυλίγεται αργά, επάνω στο μουχλιασμένο τοίχο.
Λίγο πριν το διάλειμμα, κατεβαίνω απ’ το μπορντό ύψωμα που κρατά καλά κλεισμένο μέσα του τους ήχους των ερωτικών σκηνών και των πολυβόλων,
των ορχηστικών μουσικών και των καταδιώξεων στα στενά του Venis Beach,
και κατηφορίζω μέχρι να γίνω ένα με τα κύματα
παρέα με μια πικρή ανάμνηση που με πονάει ακόμα.
22/5/07