«ΣΚΛΗΡΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ»

Ήμουν ακόμα ζωντανός..
Είχα όραμα και σχέδια για το μέλλον,
ανομολόγητες σκέψεις, προτάσεις που μου φαίνονταν λογικές,
μα τις αρνήθηκα.
Το αύριο μου έμοιαζε εντάξει, μα κατέληγε πάντα μία από τα ίδια.
Έκλαιγα σε κάθε μου γιορτή και γελούσα σε κάθε μου πίκρα.
Και όταν συνειδητοποιούσα πως ήμουν και πάλι ο χαμένος,
το έριχνα πίσω σ’ αυτό, κράζοντας και φτύνοντας κατάρες οργισμένος στο μέλλον.

***

Άρχισα να γράφω (ίσως) επειδή δε μπορούσα τίποτα καλύτερο να κάνω στη ζωή μου.
Άρχισα να πίνω επειδή δε μπορούσα να καταλάβω αυτά που όσοι δεν είναι ναρκομανείς,
μπεκρήδες,
ονειροπόλοι,
δυστυχισμένοι, θεωρούν δεδομένα.
Προκάλεσα την ίδια μου τη τύχη στα μπαρ που τριγυρνώ,
στα πάρκα που ξυπνάω,
στα βρόμικα λασπόνερα του κέντρου της «μικρής γαλάζιας πόλης».
Και τώρα βρέθηκε στο δρόμο μου να μ’ αντιμετωπίζει καθημερινά,
θυμίζοντάς μου διαρκώς τις όμορφες στιγμές που έζησα στο τέλος του εικοστού αιώνα.
Το μόνο που μου έχει μείνει από τη γκριζοκόκκινη εκείνη εποχή μου,
είναι ελάχιστες φωτογραφίες,
και πληγές,
και μπουκάλια μπύρας,
και ουισκιού,
και πόρτο
και μερικών ακόμα άλλων.
Άργησε κι’ απόψε το ξημέρωμα να έρθει καλή μου φίλη μοναξιά,
και οι πολλές γυναίκες,
και τα πολλά λεφτά,
και το χαμόγελο,
και το παλαιωμένο σε δρύινα βαρέλια ουίσκι,
και η απάντηση στα ερωτήματα μου,
η ευτυχία,
η χειμωνιάτικη λιακάδα που περίμενε ο κόσμος μ’ αγωνία,
το επόμενο λεωφορείο,
ο C.B., o Θ.Κ., οι μυρωδιές του χθες...

***

Ένα βράδυ ξαπλωμένος στο κρεβάτι σκέφτηκα το πώς θα ήμουν αν ζούσα σε κάποιον άλλο γαλαξία, μακριά απ’ του δικού μας τη πίκρα.
Μακριά από απληστία, πόνο, μίσος, γέλιο,
αύριο γεμάτα υποσχέσεις, γυναίκες που μοιάζουν με παγόνια..
Και ξέρετε που κατέληξα;
Πιθανόν δε θα ήμουν αυτός που αναζητώ μέσα μου βαθιά προκειμένου να βγάλω στην επιφάνεια της ψυχής μου.
Δε θα έγραφα, δε θα κάπνιζα, δε θα έπινα, δε θα πονούσα,
δε θα κοιτούσα κάθε βράδυ το απέναντι μπαλκόνι για να με βεβαιώσει αν βρίσκομαι ακόμα δώδεκα μέτρα πάνω απ’ τη γη.
Δεν υπήρξα ποτέ φιλόδοξος για τη ζωή,
δεν διακήρυττα πως τα καλύτερα θα έρθουν μια μέρα σαν τη σημερινή, ή μελοδραματικός για να με λυπηθώ.
Εσείς;
8/12/07

«ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΛΗΞΗΣ»

Τα δυνατά ποτά δεν έχουν ημερομηνία λήξης,
ούτε οι καθημερινοί θαμώνες αυτού του μπαρ που τα πίνω τώρα.
Τουλάχιστον αυτοί μοιάζουν να τα έχουν βρει πολύ καλά με τον παλαίμαχο χρόνο.
Είμαι σίγουρος πως έχουν κλείσει συμφωνία παντοτινής ζωής μαζί του,
πάνω σε τούτο τον πάγκο που τρελενόμαστε,
δύο βδομάδες τώρα.
Και όλα αυτά σε αντίθεση με τους λογαριασμούς
του νερού,
του τηλεφώνου
και του ηλεκτρικού,
που έχουν.
1/1/08

«ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ»

Καλοκαίρι 2000.
Τα όνειρά μου αφήνω ακόμα ελεύθερα να εξελίσσονται.
Κατά βάθος ελπίζω.
Είμαι αισιόδοξος αν και ξέρω πως τα έκανα μαντάρα.
Υπάρχει διαφυγή στο μέσο του πελάγους;
Ίσως κάποτε να υπήρχε όταν οι άνθρωποι ζούσαν με τα λίγα.
Ίσως όταν ο κόσμος μας άρχισε να μετατρέπεται σε άπειρα αερόστατα γεμάτα ριζοσπαστικές ιδέες και οικονομικές θεωρίες,
να πήρε μαζί του και κάθε τι συναίσθημα πραγματικό.
Όπως και να ‘χει, έτσι είναι η κατάσταση τώρα.
Ταξιδεύω στα πιο βαθιά νερά του Ιωνίου με κατεύθυνση τη νήσο των Φαιάκων.
Να συναντήσω Λωτοφάγους, Κίκονες, Λαιστρυγόνες.
Να τους ρωτήσω και αν γνωρίζουν να μου πουν κάτι για την Ελένη.
Ίσως να μη τη ξανασυναντήσω ποτέ.
Φοβάμαι πως στο πέρασμα του καιρού η ιστορία μας θα τελειώσει.
Δε θα υπάρξει κάποιο τέλος και η αρχή θα ξεχασθεί.
Τα πολλά αύριο θα ακυρώσουν τα γεγονότα του χθες και οι δρόμοι μας θα χωριστούν για πάντα.
Η θάλασσα είναι γαλήνια.
Τουρίστες δεν υπάρχουν στο κατάστρωμα Ε. Δεν υπάρχει κανένας παρά μόνο η πιο ευχάριστη ησυχία.
Για μια ακόμα φορά εύχομαι να ήταν εδώ και να μπορούσε να διαβάσει τις σκέψεις μου και τη καρδιά μου.
Ίσως να εύρισκε κάτι καλό πέρα απ’ την αγάπη μου για ‘κείνη να φυλάξει.
27/5/07