Σύρσου μαζί της στα βρόμικα παρκέτα των μπαρ
Φτάσε μαζί της ως το τέλος.
Τράβα την από την άκρη,
μέχρι το μεθαυριανό σου ξημέρωμα,
ή μέχρι τον πνευματικό σου θάνατο.
Μακάρι να σε βγάλει κάπου παραπέρα.
Την έζησα καλά πριν μερικά χρόνια
την καθημερινή αυτή τρέλα των μπαρ,
κοιτώντας πίσω από ένα γεμάτο ποτήρι τους άλλους.
Την ζω ακόμα. Δεν είμαι μόνο λέξεις..
όπως ένα γεμάτο ποτήρι κρασί.
Χθες το βράδυ ήμουν και πάλι εκεί.
Ο καθημερινός θαμώνας βρέθηκε και πάλι πλάι στο καθημερινό του ποτήρι.
Ένας πιτσιρίκος καθόταν στο μπαρ. Μερικά καθίσματα παραπέρα.
Φαινόταν παιδί εντάξει.
Μέχρι που κάποια στιγμή σύρθηκε δίπλα μου σα σαύρα
«Είμαι ποιητής!» μου είπε.
Έκανα λάθος τελικά.
Γιατί αυτοί οι τύποι είναι οι χειρότεροι;
Μου διάβασε δίχως να χάσει χρόνο μερικά ποιήματά του που μιλούσαν όλα για την αγάπη και τον έρωτα και την ξανθιά γκόμενά του και για τον ένα χρόνο που ζούσαν χωριστά.
Μερικοί τα βρήκαν υπέροχα ρομαντικά και δεν σταματούσαν τις ερωτήσεις
ή και ακόμα και για το πώς ένιωθε όταν τα έγραφε
Έπειτα ρώτησε τη γνώμη μου
17/6/08