«ΝΕΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ»

Ακολούθησε την τρέλα.
Σύρσου μαζί της στα βρόμικα παρκέτα των μπαρ

και γίνε ένα με τους καθημερινούς τους θαμώνες.
Φτάσε μαζί της ως το τέλος.
Τράβα την από την άκρη,
μέχρι το μεθαυριανό σου ξημέρωμα,
ή μέχρι τον πνευματικό σου θάνατο.
Μακάρι να σε βγάλει κάπου παραπέρα.
Την έζησα καλά πριν μερικά χρόνια
την καθημερινή αυτή τρέλα των μπαρ,
κοιτώντας πίσω από ένα γεμάτο ποτήρι τους άλλους.

Μελετώντας ένα προς ένα τα κομμάτια ενός μουχλιασμένου ταβανιού

ξαπλωμένος στο πάτωμα μιας βρόμικης τουαλέτας.
Την ζω ακόμα. Δεν είμαι μόνο λέξεις..

Τίποτα δεν τελειώνει τόσο εύκολα,
όπως ένα γεμάτο ποτήρι κρασί.
Χθες το βράδυ ήμουν και πάλι εκεί.
Ο καθημερινός θαμώνας βρέθηκε και πάλι πλάι στο καθημερινό του ποτήρι.
Ένας πιτσιρίκος καθόταν στο μπαρ. Μερικά καθίσματα παραπέρα.
Φαινόταν παιδί εντάξει.

Δε μιλούσε πολύ,

δεν έπινε πολύ,

δεν κρυφοκοιτούσε τους διπλανούς του.
Μέχρι που κάποια στιγμή σύρθηκε δίπλα μου σα σαύρα

και έπιασε κουβέντα με τον μπάρμαν και έπειτα μαζί μου.
«Είμαι ποιητής!» μου είπε.
Έκανα λάθος τελικά.
Γιατί αυτοί οι τύποι είναι οι χειρότεροι;

Βρίσκονται παντού, ανάμεσά μας, μέσα μας.

Μυρίζουνε τα πάντα γύρω μας παντού,

και είναι ποιητές.
Μου διάβασε δίχως να χάσει χρόνο μερικά ποιήματά του που μιλούσαν όλα για την αγάπη και τον έρωτα και την ξανθιά γκόμενά του και για τον ένα χρόνο που ζούσαν χωριστά.
Μερικοί τα βρήκαν υπέροχα ρομαντικά και δεν σταματούσαν τις ερωτήσεις

για το πώς και το πότε και το γιατί τα έγραψε,
ή και ακόμα και για το πώς ένιωθε όταν τα έγραφε

ενώσω παράγγελνα μία ακόμα μπύρα.
Έπειτα ρώτησε τη γνώμη μου

και του είπα πως ήταν υπέροχα.
17/6/08