Χρήστος Κελλάρης - Ποιήματα & Stories: «ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΟΛΑ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΣΤΡΑΒΑ…»

Ελάχιστα λόγια για τον ιστότοπο..

Ο Χρήστος Κελλάρης γεννήθηκε το Μάη του 1984 στη Θεσσαλονίκη και είναι Πολιτικός Μηχανικός. Δεν ζει εκεί. Αρχίζει να ασχολείται με την ποίηση και την λογοτεχνία στην ηλικία των 17 από ένα λάθος.

Το 2006 ξεκίνησε την πρώτη του ποιητική απόπειρα. Πρόκειται για μία συλλογή που απαρτίζεται από αρκετά ποιήματα, και έχει τίτλο: «Μια γουλιά ακόμα».

Το 2007 δημιουργεί τον πρώτο του προσωπικό ηλεκτρονικό χώρο στη διεύθυνση http://Kellaris.Blogspot.Com με σκοπό να αναρτήσει μερικές από τις σκέψεις του..

Γράφει αραιά και που και δεν επιθυμεί να γίνει γνωστός.

Σας ευχαριστεί για την επίσκεψή σας.

«Μια γουλιά ακόμα»

«Μια γουλιά ακόμα»
Το εξώφυλλο της συλλογής

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2007

«ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΟΛΑ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΣΤΡΑΒΑ…»

Ο κόσμος γύρω μου τις περισσότερος φορές φαντάζει ηλίθιος.
Αποκρουστικός και Παράλογος μαζί.
Ακατανόητος, βουβός και ταυτόχρονα στεντόρειος.
Όταν Σταματήσει τα θαύματά Του,
όλα πηγαίνουν στραβά· όλοι τρελαίνονται.
Δρουν ανεξέλεγκτοι. Είναι επικίνδυνοι.
Η λογική υποχωρεί και το σκοτάδι που φανερώνει η έλλειψή της, απλώνεται βαρύ στα μάτια.
Τώρα βρίσκομαι μπλεγμένος στα δίχτυα της ίδιας μου της λογικής.
Η ηρεμία που μου προσέφεραν οι ήσυχες ημέρες που έμεινα κλεισμένος στο διαμέρισμα γράφοντας ποιήματα και ιστορίες,
έχει πλέον χαθεί ανεπιστρεπτί απ’ το μυαλό μου.
Μέρες που η τηλεόραση ήταν σβηστή,
και το ποτήρι μου γεμάτο...
Όταν όλα πηγαίνουν απ’ το κακό στο χειρότερο,

δεν υπάρχουν και πολλά που να μπορείς να κάνεις.
Τα άσχημα νέα σέρνουν το ένα το άλλο.
Αμαξοστοιχία ξέφρενη που οδεύει σε κάποιον εμβριθή γκρεμό.
Κι’ εσύ ελπίζεις να γίνει κάτι που θ’ αλλάξει ολόκληρο τον κόσμο σου προς το καλύτερο.
Μερικοί το λένε θαύμα.
Άλλοι το λένε επιστροφή στις τυχερές ημέρες.
Εγώ το λέω μοίρα. Πιστεύω στη μοίρα.
Όμως, η αλλαγή προς το καλύτερο,
το θαύμα,

η επιστροφή στις τυχερές ημέρες,
αργεί πολύ να ανατείλει.
Τρία χρόνια προσπαθούσα να ξεπεράσω τις άσχημες στιγμές των δύο προηγούμενων.
Τέσσερα χρόνια προσπαθώ ν’ αφήσω πίσω μου τις άσχημες στιγμές των περασμένων πέντε που με αποκαρδιώνουν.
Δε σκέφτηκα ούτε για μια στιγμή πώς θα ένιωθα σε ένα μαζικό χτύπημα.
Ίσως να μη μπορούσα να βάλω το μυαλό μου σε μια τέτοια διαδικασία,
έχοντάς το μονίμως να σκαλίζει το προχθές.
Ίσως να μη μπορούσα να ρυθμίσω τη καρδιά μου σε μια τέτοια αντίληψη του πόνου, έχοντάς τη να γυρεύει μια καινούρια «κλέφτρα» που ν’ αξίζει να ζήσουμε μαζί το παραμύθι.
Τώρα το Yang παραμονεύει στα παράθυρα,

στις πόρτες,
στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής.
Δέχομαι τα άσχημα νέα από παντού.
Απ’ όλες τις πλευρές.
Και δε μου αφήνουν περιθώριο να πονέσω.
Όλα συγκλίνουν και λογχίζουν μανιασμένα τον απόκρυφό μου κόσμο.
Όχι αυτόν που περιγράφω στα ποιήματα και στα διηγήματά μου.
Όχι αυτόν που οι αναγνώστες μου θαρρούνε πως γνωρίζουν καλά.
Αυτόν τον κόσμο δε τον έχει εξερευνήσει κανείς.
Ούτε και εγώ.

11/5/07

Δεν υπάρχουν σχόλια:


«Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΤΗΣ ΗΣΥΧΙΑΣ»